شکستگی استخوان
هر فردی میتواند در موارد تصادف و یا افتادن از ارتفاع و یا … دچار شکستگی استخوان شوند.شکستگی استخوان دو نوع است:ساده و یا پیچیده.
در شکستگی ساده، استخوان فقط ترک می خورد اما از موقعیت خود جابجا نمی شود. در چنین مواردی پزشک مجبور است استخوان را با قرار دادن آن در زیر گچ ارتوپدی(گچ فایبر) بی حرکت کند. در عرض چند روز، استخوان زیر گچ در نقطه‌ای که شکافی وجود دارد جوش می‌خورد و به هم می‌پیوندد. هنگامی که استخوان به هم متصل می شود، همانطور که در عکس رادیوگرافی دیده می شود، پزشک گچ را بریده و دوباره قسمت بدن را حرکت می دهد. در شکستگی پیچیده استخوان شکسته می شود و از موقعیت خود جابه جا می شود. در چنین مواردی پزشک میتواند برای جااندازی بسته اقدام کند، یعنی دستکاری استخوان از بیرون انجام می‌شود و سپس استخوان زیر گچ قرار می‌گیرد. در مواردی که امکان دستکاری استخوان از خارج برای بازگرداندن آن به حالت اولیه وجود ندارد، پزشک باید با ایجاد برش و رسیدن به استخوان که ممکن است تکه تکه شود، عمل جراحی را انجام دهد و بازسازی کامل انجام دهد. به این نوع جراحی جااندازی باز و فیکساسیون گفته می شود.
جراحی شکستگی استخوان
در جراحی جا اندازی و فیکساسیون باز، پزشک ارتوپد باید با جمع کردن قطعات شکسته استخوان به شکل اصلی و ثابت کردن آنها با استفاده از انواع مختلف ایمپلنت مانند صفحات، میله‌ها، سیم‌ها و پیچ‌ها، استخوان را بازسازی کند. این ایمپلنت ها از تیتانیوم یا فولاد ساخته شده و با ام آر آی سازگاری دارند. هنگامی که استخوان شکسته از طریق جااندازی باز و تثبیت بازسازی شد، ناحیه تحت گچ قرار می گیرد تا بی حرکت شود. در طی یک دوره زمانی، استخوان شکسته به هم جوش می‌خورد و گچ ارتوپدی(گچ فایبر) بی‌حرکت را می‌توان برداشت و در نتیجه تحرک بیمار را بازیابی کرد. ایمپلنت برای مدت طولانی در داخل بدن باقی می ماند تا زمانی که استخوان ذوب شده قوی تر شود. پس از این کار، ایمپلنت را می‌توان با سمت چپ در داخل یا جراحی دیگری برای برداشتن ایمپلنت انجام داد. بیمارانی که به دلیل تراکم کم به دلیل پوکی استخوان، استخوان‌های شکننده دارند، ممکن است دچار شکستگی‌های استرسی شوند و اتصال چنین استخوان‌هایی با استفاده از ایمپلنت یک چالش بزرگ است، زیرا جراح نمی‌تواند سوراخ‌هایی را روی استخوان‌های شکننده برای قرار دادن پیچ‌ها سوراخ کند.